Recensie 3: Into the Wild

De regisseur Sean Penn maakt een film van het eerder gemaakte boek door Jon Krakauer. Waarin het leven van Christopher McCandless door Amerika wordt gevolgd. Een film over het verbreken van iedereen relatie met zowel je familie als met de maatschappij.

Samenvatting:

Chris McCandless heeft net zijn studie afgerond aan de universiteit en is met een bovengemiddeld cijfer geslaagd. Zijn toekomst: rechten studeren aan Harvard. De bekostiging van zijn ouders daarvan is geen probleem. Je wilt toch de beste opleiding voor je zoon.
Hij zelf heeft alleen andere plannen. De drang om te presteren en de waarde hechten aan auto’s en geld wilt hij niet meer. Hij voelt zich ook nog vervreemd van zijn ouders, de principes van hen kloppen niet in zijn ogen. Ze zouden jaren geleden al gaan scheiden maar dit is nooit gebeurt. Je wilt niet dat de buren zien dat je gezin niet werkt. De enige waarmee hij een band heeft is zijn zus Carine. Zij weet daarom ook precies wat er gaat gebeuren.

Hij maakt al zijn geld over aan een goeddoel en begint zijn zwerverleven met enkel een rugzak, een goed stel hersens en zijn autootje die het ook niet langvolhoud. Hij veranderd zijn naar in Alexander Supertramp ( De vertaling van tramps = ‘zwerver’ ). Hij wilt maar een ding zich loskoppelen van de wereld zoals hij nu is en zich volgeding laten opgaan in de wereld zoals hij ooit bedoeld was in zijn ogen. Zijn verhalen verzameld hij in een dagboek en besluit alle boeken te lezen die hij nog wilt lezen.

Op de tocht door VS ontmoet hij de ene persoon na de andere. Allemaal met hun eigen persoonlijke karakter. Zoals zijn werkgever ( Wayne Westerberg ) voor korte periode in het maaien van graan , De oude man Ron Franz die meer dwars zit maar van  Alexander gaat houden als zijn zoon en het hippie koppel Rainey en Jan Burres waar hij van gaat houden en met hun meetrekt in zijn tocht door de VS. Hij vestigt zich nergens vast. Het grootte doel is om helemaal afgesloten van de mensheid in de natuur te leven en waar beter dan in Alaska. Het gene wat er allemaal voor is gebeurd was ter voorbereiding op dit.

Een man in truck zet hem af zo ver als hij kan rijden richting Alaska. Hij geeft hem zijn laarzen mee en wenst hem succes. Na een tijd lopen vind hij een verlaten schoolbus, waarschijnlijk een jagers overnachtingplek. De ‘Magic Bus’ zo als hij het noemt is voorzien van een matras een plek om te schrijven en een kachel. Hij is op zichzelf aangewezen om voedsel te vinden. De eerste tijd vindt hij het geweldig. Maar na een tijdje merkt hij dat voedsel schaars raakt door de winter en het moeilijker wordt. Zijn riep wordt met de dag groter voor zijn lijf. Nadat de winter opgehouden is neemt hij besluit om terug te gaan. Dit deed hij niet in de winter omdat dan onmogelijk is om zo ver te lopen. Maar het kleine beekje waar hij overheen was gestapt is veranderd in een grootten rivier. Hij kan dus niet terug. Hij keert terug naar de bus vermagerd gaat hij opzoek naar anders voedsel. Hij eet wat wortels en planten maar hierbij maakt hij een vergissing en wordt ziek. Niet in staat om hulp te halen sterft hij in zijn slaapzak in de bus.

 Mening:

Door de film krijg je de zin om de wereld te gaan ontdekken. De manier waarop de schoonheid van de wereld wordt laten zien en de muziek erbij maakt het de complete deel.  Het liefste stapte ik het zelfde uur nog in vliegtuig. De manier waarop de film is opgedeeld in verschillende fases van het groeien tot een echte man is zeer goed gedaan. Je ziet dat bij iedere fase ook een leerfase is. Iedere personage geeft hem ander advies mee en laat een stukje zien van hoe ze in het leven staan. De manier waarop Alexander ook weer hun leven verandert laat ook wel weer zien hoeveel we andere mensen nodig hebben.  

Een vind ik echter dat de laatste scene wel wordt verteld en dit in boek niet zo is. Het weglaten van de spannende laatste scene had een voldane gevoel gehad en een vraagteken opgewekt wat er is gebeurd.

De laatste scene

Weer een trieste laatste scene. Het zal is niet zo zijn in een mooie film. Maar wel een trieste scene waar je toch volding uit kan halen. Na het eten van vergiftige planten wordt zijn leven heel zwaar. Hij krijgt het koud en kan niet meer goed voor zichzelf zorgen. Op een dag ligt hij in zijn bed. Hij kan via het raam precies in de ligt kijken en ziet zoals ik denk zijn leven in een langzame film voorbij hem gaat. Terugdenkend aan hoe mooi het allemaal wel niet is geweest sterft hij. 

Recensie:  Requiem for a Dream

Requiem for a Dream is een verfilming uit 2000 van de, uit 1978 gepubliceerd roman met dezelfde naam. De roman is geschreven door Hubert Selby, Jr; de film is geregisseerd door Darren Aronofsky.

De film geproduceerd door Darren Aronofsky maakt een beeld van een door drugs gepakt gezin. De film is qua beeld super mooi maar daarnaast deprimerend voor de kijker. Het schets een beeld van de leven van de gebruiker en je wordt hier helemaal ingezogen.

Als je de titel vertaald naar het Nederlands ‘Dodenmis voor de zielenrust van een overledene’  krijg ik zelf al de rillingen over mijn rug. De film gaat de confrontatie aan met vier personages die bij het gebrek aan een goeden toekomst opzoek gaan naar drugs. De zoon Harry die vanaf het begin van de film al een gebruiker is heeft een vriendin Marion en vriend Tryone die ook niet vies zijn van wat drugs. De moeder Sara Goldfarb raakt in een depressie nadat haar man is overleden. Ze probeert een uitweg te vinden en vindt dit in chemische middelen. De film begint met haar opgesloten op het toilet ter bescherming tegen haar eigen zoon. Dit om de drugs van haar weg te houden en hem op goeden pad te sturen. Maar zodra ze wilt afvallen omdat ze op tv gaat komen gaat het mis, een lapzwans van een diëtist schrijft haar wat gekleurde pilletjes voor en zegt dat ze hiervan gaat afvallen. Het afvallen gebeurd maar heeft averechtse effecten. De weg terug is al snel geen mogelijkheid meer.

Mening:

De film houdt je een spiegel voor van de fouten die je maakt al je aan drugs verslaaft bent. Ik begon de film met mee moeder ontspannen op de bank en na de laatste scene zat ik nog in mijn eentje in schok voor de buis. Mijn moeder vond het maar niks. Dit laat wel zien wat voor grove beelden er worden vertoont. Maar zeker een mooie film om je kinderen te laten zien. Ze zullen dan in ieder geval nooit meer drugs gebruiken. Voor de volwassenen die tegen een stootje kunnen een echte aanrader al zeg ik zelf.

Beeld:

De chronologische volgorde van de film is basis. Je begint bij begin en eindigt bij einde. Echter mist je wel een stukje waardoor Harry, Marion en Tryone aan de drugs in de eerste stance zijn begonnen wordt niet verteld.

Het gebruiken van split screen beelden naar de kijker zorgt voor een andere dimensie. Aan het begin van de film wordt het vaak gebruikt om de afscherming te maken tussen de moeder en de zoon. Waarbij lijkt of de moeder goed is en de zoon slecht. Later wordt beeld gebruikt om te laten zien wat de gebruiker voelt met wat er daadwerkelijk gebeurd. De effecten van een springende koelkast tonen hoe gek je bent als je verslaaft raakt.

De muziek speelt een grote rol in deze film hier heeft Clint Mansell goed zijn stempel gedrukt. Het opbouwen van spanning doormiddel van de muziek en de acties van de karakter zogen je er helemaal in.

De laatste scene:

Het trieste einde was niet te vermijden. Ook al vond ik wel dat voor het tijdsbestek waarin de film plaatsvindt er een dramatisch einde was. De zoon Harry en vriend Tryone worden in hun poging drugs te scoren in California. Gestopt in Texas de staat waar ze hevig tegen drugs zijn. Ze moeten per direct de gevangenis in. Waar neer ze moeten werken kan Tryone werken maar Harry niet. Zijn arm doet verschrikkelijk pijn door de vellen naalden die hij hierin heeft gestoken. In het deze moet er dan ook af. In zijn laatste beeld ligt hij in het ziekenhuis bed en krolt hij zich zelf op. Tryone die je in volgende shot in zijn gevangenis bed ziet liggen doet het zelfde. De moeder Sara die in haar mislukte poging toch op tv te komen wordt opgenomen in een inrichting ze zal nooit meer de zelfde zijn. In haar laatste shot krolt ze ook op in haar bed. De vriendin Marion is achter gebleven en heeft na een gang bang haar drugs weten te krijgen. Ze doet het zelfde als de andere op de bank krolt ze zich ook op.

Mijn gedachten is dat de regisseur hiermee wil laten zien hoe leeg en gevoelloos je voelt als je verslaafd bent.